HONGKONG

BY: Irene Timpug

Isa sa bansang maunlad dito sa Asya

Pasyalan ng madami,sa angkin nitong ganda

Sa mga gusali pa lang mapapamangha ka

Lalu na pag gabi kislap ay kakaiba

Madaming dayuhan dito'y nagtatrabaho

Ibat ibang lahi ay makikita dito

Karamihan mga tao'y puro lang trabaho

Dahil ang pamumuhay nila ay laging magasto

Isa ako sa nakikipagtrabaho at nakikipagsapalaran

Taong 2011,nang Hongkong aking natapakan

Noong nagsisimula'y luha ko'y di mapigilan

Parang gusto ng umuwi at sumuko na lamang

Dito ko naranasan ang mag isa sa buhay

Malayo sa pamilya,lalu na sa mga anak na mahal

Laging tinitingala ang orasan,bilangin ang araw

Bakit parang ang tagal?laging sambit sa isipan

Pag mga amo'y wala kaygaan ng pakiramdam

Ngunit pag narito naman,diko alam san lulugar

Sabayan pa ng dalawang alagang,minsa'y pasaway

Pero salamat sa Diyos ako sa kanila ay nagtagal

Kailangan magtiis kahit minsan nahihirapan

Para sa mga anak ko,nagtataguyod mag isa lang

Balang araw ay matatapos din aking kalungkutan

Mga pananabik na mayakap sila at aking masilayan

Para tayong sumugal nong tayo'y pumarito

Di natin alam kung sa huli'y tayo ay mananalo

Madaming umuwing luhaan,bangkay pa iba dito

Nakakalungkot man,kapalaran di mapagtatanto

Kayat sa mga kagaya kong OFW dito

Huwag tayong susuko,magpakatatag lang tayo

Laging manalangin,huwag kalimutan ito

Kalakasan at kapahingaan masusumpungan totoo.